روابط سیاسی جمهوری اسلامی ایران و جمهوری لهستان
روابط سیاسی ایران و لهستان به لحاظ تاریخی از سابقه و دیرینه بسیار زیادی برخوردار می باشد به طوریکه کشف سکه های ایرانی دوران سامانی در کاوشهای جدید باستان شناسی در لهستان بیانگر قدمت یکهزار ساله مناسبات (تجاری) بین دو کشور می باشد . اما نخستین سند مکتوب تماس رسمی بین ایران و لهستان به سال 1474 میلادی و نامه اوزون حسن آق قویونلو به یاگولینی پادشاه وقت لهستان بر می گردد . در همین دوران یعنی از قرن 15 میلادی همواره در بین هیات های اروپایی که با دربار صفویه در ایران ارتباط داشتند، تعدادی لهستانی حضور داشتند به گونه ای که این ارتباطات موجب شد زبان ، فرهنگ و حتی صنایع دستی ایرانی در میان اشراف وقت لهستان جایگاهی ویژه پیدا نماید.
در سال 1795 و به هنگام تجزیه لهستان ، ایران یکی از تنها دو کشور جهان بود که اشغال و تجزیه لهستان را هرگز به رسمیت نشناخت و متقابلاً در 1838، ایزیدیر بوروفسکی یک افسر لهستانی تبار در جریان نبرد هرات جان خود را در دفاع از تمامیت ارضی ایران از دست داد. علاوه بر این ، ایران پس از جنگ جهانی اول و بلافاصله پس از تشکیل مجدد لهستان مستقل ، در میان نخستین کشورهایی بود که لهستان را به رسمیت شناخت و با تاسیس سفارت در ورشو به برقراری روابط دیپلماتیک اقدام نمود. اگر چه ایران حتی پیش از جنگ جهانی اول ، در شهر ورشو کنسول افتخاری داشته است .
در آذر ماه ۱۲۹۹ هجری (۱۹۲۰ م) سفارت ایران در ورشو توسط اسد بهادر تاسیس شد و نامبرده تا اسفند ۱۳۰۰ کاردار و سپس تا مهر ۱۳۰۵ وزیر مختار بود. متقابلاً در سال ۱۹۲۵ میلادی سفارت لهستان در تهران نیز دایر شد. متعاقب این تحولات در سال ۱۹۲۷ میلادی عهدنامه دوستی و مودت بعنوان یکی از مهمترین اسناد فیمابین دو کشور منعقد و بدین ترتیب روابط دوستانه دو کشور نهادینه و از تثبیت بیشتری برخوردار گردید.
در دوران جنگ جهانی دوم و اشغال لهستان ، حدود صد و بیست هزار نفر از اتباع لهستانی که از اردوگاههای سیبری آزاد شده بودند به ایران مهاجرت کردند که در این رابطه برخورد انسانی و مهمان نوازی ایرانیان با این مهاجرین، نقش مهمی در تقویت پیوندهای اجتماعی ، فرهنگی و سیاسی دو کشور ایفاء نمود. پس از پایان جنگ تعدادی از مهاجرین در ایران باقی ماندند و هم اکنون گورستانی از لهستانی های مقیم ایران در برخی شهرها از جمله تهران بر جای مانده است. تاسیس انجمن مطالعات ایرانی (1942 میلادی) در تهران و سازمان پیشاهنگی و مدارس لهستانی در سراسر ایران از جمله آثار حضور پناهندگان لهستانی در ایران می باشند.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، دولت وقت سوسیالیستی لهستان از جمله کشورهایی بود که از ابتدا نظام جدید در کشورمان را به رسمیت شناخت. در این دوران همکاریهای و رایزنیهای سیاسی بیشتر به صورت تبادل هیات های عالیرتبه در سطح مقامات عالی رتبه پارلمانی، وزراء و معاونین وزراء بوده است .این همکاریها نیز در حال حاضر بین جمهوری اسلامی ایران و جمهوری لهستان در قالب رایزنی های سیاسی، اقتصادی، و فرهنگی در سطوح مختلف با تبادل هیات های سیاسی ،اقتصادی و فرهنگی ادامه دارد .